Mijn reis in creativiteit en ondernemerschap begon met het avontuur om na mijn opleiding bij ArtEZ in Arnhem mijn eigen tassen, schoenen en producten te laten produceren in Het Textielmuseum in Tilburg, Polen, Portugal en China en andere landen. Het reizen naar verre oorden heeft mijn nieuwsgierigheid naar andere culturen verder aangewakkerd en me enorm verrijkt. Na deelname aan een ontwerpwedstrijd uit Nepal ontmoette ik op een beurs in Duitsland producenten uit Nepal, wat leidde tot een verlangen om daarheen te reizen. Gedreven door nieuwsgierigheid boekte ik een reis van 5,5 week naar Nepal, waar ik een Fairtrade collectie ontwikkelde voor de Europese markt. Dit avontuur leerde me de kracht van verbinding, samenwerking en culturele uitwisseling. Trial and Error waren hele goede vrienden.
Tijdens mijn zesde reis naar Nepal, terwijl ik zwanger was van mijn oudste dochter, werd ik ziek. De combinatie van het runnen van mijn Fairtrade bedrijf en winkel in Nijmegen, en de uitdagingen van het moederschap, bleek pittig. Maar zoals zoveel dingen in mijn leven organisch op mijn pad zijn gekomen, kreeg ik de kans om les te gaan geven op de kunstacademie in Maastricht. Dit was het begin van verschillende rollen als docent, (digitale)coach in het HBO, MBO en VO onderwijs door heel Nederland.
Naast de creatieve Nonna Nini kinderfeestjes die ik al ruim 8 jaar organiseer in eigen beheer, wil ik mijn energie en passie bij Mango inzetten om mensen liefdevol te begeleiden in hun creatieve reis. Ik geloof dat creativiteit ons de ruimte geeft om te groeien, te ontdekken en echt te bloeien. Bij Mango-onderwijs hoop ik die vonk van inspiratie bij anderen aan te wakkeren, zodat ze het vertrouwen vinden in hun eigen creativiteit en hun unieke talenten.
Mijn wens om kinderen, leerlingen en studenten en ook volwassenen te laten ervaren dat ze kunnen groeien als ze rust, tijd en ruimte krijgen, werd steeds sterker. Toch begon het schoolsysteem me steeds meer tegen te staan omdat ik voelde dat juist dat ontbrak. Ik zag leerlingen klaargestoomd worden voor een systemische fabriek die geen ruimte liet voor echt luisteren, voor creativiteit, voor wat er écht toe doet. Vanuit verschillende posities probeerde ik ruimte te maken voor verandering, maar ik stuitte keer op keer op de starheid van het systeem.
Het voelde alsof ik een strijd aanging die me leegzoog, terwijl mijn intentie altijd was om te inspireren, delen en enthousiasmeren. Mijn gevoel en ratio stonden vaak lijnrecht tegenover elkaar. Elke poging om het systeem te veranderen, voelde als het duwen van ronde balletjes door vierkante gaatjes. Dit besef bracht me uiteindelijk tot het besluit om de ‘ratrace’ van het reguliere onderwijssysteem in deze hoedanigheid achter me te laten.