Ben je nieuwsgierig naar het verhaal van Marly Fronik?

de story of Mango

In deze blog neem ik je mee in mijn persoonlijke reis: van juf, naar oprichter van een eigen B3 school — Mango. Een reis vol vragen, antwoorden, nieuwsgierigheid en leven vanuit mijn hart. Maar ook van verwondering, bewondering, keuzes, vallen en opstaan en nu loslaten.

Deze blog is er voor iedereen die geïnteresseerd is in hoe het echt is om een andere school op te richten. Voor wie zelf droomt van een B3 school, of gewoon nieuwsgierig is naar wat er mogelijk wordt als je het systeem even loslaat en gaat luisteren naar je hart.

Ik deel eerlijk wat ik tegenkwam — van manifestatie tot afscheid. Mango was niet alleen een school, het was een spiegel van mijn eigen groei.

Vijf dagen in de week ging ik op mijn fiets naar Bemmel. Elke dag stond ik voor de groep, in de middenbouw en in de bovenbouw. Het was een school met mensen vol passie voor hun beroep. Zoals ik voel bij veel leerkrachten, willen ze echt iets voor de kinderen betekenen. Ze zijn begonnen met hart voor onderwijs en voor kinderen en wensen hen alleen het allerbeste toe. Vooral kinderen uit je eigen groep zijn een beetje je eigen kinderen. Gaat het met hen niet goed, dan slaapt de gemiddelde juf slecht. Ik zag het vuur in de vroegere kleuterjuffen op mijn oude school. Zij volgden de Reggio Emilia methodiek, waarbij de kinderen leidend zijn voor de onderwerpen die ze behandelden. De creativiteit was enorm aanwezig. Er werden projecten gemaakt die niet van tevoren vaststonden. Er werd naar de kinderen gekeken. Ergens vond ik dat mooi toen ik 20 jaar geleden begon met werken, maar ik begreep het ook niet helemaal. Dat stond namelijk lijnrecht tegenover wat ik zelf als kind had meegemaakt en wat ik had geleerd op de PABO. Het was belangrijk om het directe instructie model te gebruiken, wij als leerkrachten waren leidend en wij wisten alles het beste. We moesten voldoen aan de norm van de methode en cito toetsen. We duwden en trokken de kinderen door het systeem. Ik was daar heel goed in. In het leiden van een groep. Met mijn sterke persoonlijkheid en met warmte naar de kinderen toe kon ik duidelijk zijn, informatie overbrengen en de sfeer gezellig houden. Soms had ik het moeilijk met een enkel kind, altijd jongens. Jongens die niet wilden doen wat ik zei, die druk waren of tegendraads. Daar lag ik dan wakker van en ging weer door. Eigenlijk moest je het ook allemaal alleen doen. De andere leerkrachten hadden namelijk de oplossing ook niet. Ze waren aardig en wilden luisteren, maar vervolgens was je op hetzelfde punt als daarvoor. Je moest door. Na school was ik bezig met mail, registratie en weet ik veel wat allemaal, maar vooral op de computer.

Ik werd steeds kritischer, wilde vooruit, wilde het anders. En ik voelde me tegendraads en moeilijk, dus probeerde ik mij in te houden bij bijvoorbeeld vergaderingen. Maar net als een bal die je onder water probeert te houden, wil die uiteindelijk toch met alle kracht naar de oppervlakte ploppen. En dat gebeurde dan ook. Met kracht en vaak negatieve energie plopte ik mijn mening eruit. Dat was niet altijd goed voor de sfeer en kwam het teamproces niet ten goede. Hoe ik het anders moest doen, geen idee. Er werd mij weleens gevraagd waarin ik mij wilde specialiseren. Wat was voor mij het leukst? Geen idee, ik vond alles wel leuk en ik voelde dat ik goed was in wat ik deed. Niet dat ik enorm veel waardering kreeg van ouders hoor. Die zagen het niet zo of in ieder geval lieten ze dat bijna nooit weten. Van de jongste kinderen kreeg ik knuffels, dat vond ik fijn, die zijn nog zo puur. De oudste, daar kon je fijn mee praten, gesprekken voeren, ook mooi.

De periode waarin de kinderen door Corona thuiskwamen te zitten was voor mij als juf niet heel zwaar. Ik deed wat ik kon en als de laptop dicht was, moest ik met mijn eigen dochters aan de slag. Vooral de oudste vond het vreselijk om thuis het schoolwerk te doen. Ze zat in groep 4 en vond dat schoolwerk op school hoorde. Het was een vreselijke strijd om haar het werk af te laten maken. En braaf als ik was, wilde ik het graag goed doen, dus ging ik de strijd aan. Niet omdat ze het nodig had, ze was slim genoeg, maar omdat het ons opgelegd was. Zelfs het pluswerk van de plusgroep lieten we braaf maken. Om deze periode te overleven bracht ik structuur in. We gingen elke dag naar buiten, ook al was het opgelegd en noodzakelijk, het waren meestal wel gezellige momenten. En ze moesten lezen. Dat heeft wel iets opgeleverd, want daardoor lezen onze meiden nog steeds erg graag en veel.

En toen kwam het moment waarin ik zag dat het anders kon.

In de tijd van Corona dacht ik anders over inentingen. Ik liet mij niet vaccineren. De reden erachter was lastig uit te leggen. Het was een gevoel. Dat gevoel heb ik later weten te waarderen. In onze maatschappij zijn we het zo aangeleerd dat we alles moeten begrijpen en kunnen uitleggen. In een telegram groep zag ik een berichtje voorbij komen van iemand die in Nijmegen een schooltje had opgericht, een B3 school. Interessant! Daar begon mijn reis naar ander onderwijs. Met soms wat spullen onder mijn arm ging ik een paar keer op bezoek bij het schooltje. Een moeder had deze school opgericht. Ze zat in een huiskamer met haar twee kinderen. Ik kwam erachter dat je zelf een school kan oprichten, een B3 school, die niet betaald wordt door de overheid, waarbij je geen toetsen hoeft te doen en waarbij je de ontwikkeling van het kind kon volgen. Ik voelde dat juf worden op dit kleine schooltje niet mijn plek was en ging op onderzoek uit. Dit was november 2021.

Ik ben vanaf toen los gegaan. Naast het werk als juf ging ik op bezoek bij scholen, las ik veel schoolplannen van andere scholen, keek ik youtube filmpjes en luisterde ik podcasts. Mijn onderzoeksfase was geweldig en leerzaam. Dit vond ik leuk! Hier werd ik blij van. Ik leerde van een nieuwe vriend over de Sudbury Valley school waarbij kinderen mochten doen wat ze wilden en toch heel veel leerden. Daar ging ik over nadenken. Kon dat? Wilde ik dat? Hoe gingen kinderen dan ooit spelling leren? Ik ben een cursus gaan volgen, hoe maak je een B3 school, en toen…

…werd Mango geboren. Mijn gezin en ik waren aan het brainstormen over een naam, want als ik dan toch een school ging oprichten, hoe ging hij dan heten? “Appeltaart”, zei mijn jongste dochter, maar nee, het werd Mango. We zongen met z’n allen het liedje: “Mango Mango Mango Meloenen”.

In de meivakantie van twee weken schreef ik het schoolplan. Het stroomde eruit. Waar ik voorheen altijd dacht dat ik niet goed kon schrijven en kritisch was op elke zin die ik schreef, kwamen hier de woorden vanzelf. Met de inspiratie van andere schoolplannen, dank hiervoor, kwam ik tot een prachtig, lang document.

Het moment kwam dat ik mijn baan wilde opzeggen. Mango is mijn pad en dit wilde ik gaan bewandelen. Dat heb ik in juli 2023 gedaan. Veel mensen vonden mij “stoer”. Dit woord resoneert niet met mij. Als je vanuit je hele zijn voelt dat je iets moet doen, is het niet stoer, dan is het je weg. De woorden: spannend, leerzaam, eng, wiebelig, nog leerzamer, super leuk, gezellig en inspirerend passen wel. Ik heb in de periode van Mango mijn innerlijk weten ontwikkeld en mijn intuïtie versterkt.

In de periode van januari 2022 tot en met januari 2025 heb ik maar liefst 215 mensen gesproken. Dit weet ik omdat ik alles heb bijgehouden, ik had van elk gesprek een klein verslagje gemaakt. Ik was een ijverige student. In april 2023 is de website gemaakt en moest ik alle woorden zorgvuldig plaatsen. Door dit proces, onder begeleiding van Saskia, mijn zeer kundige websitemaker, werd ik nog meer uitgedaagd om mijn visie goed te verwoorden. Ik leerde Linkedin kennen, waarvan ik nooit begreep waarom mensen dat wilden, maar ik zag het nut wel in van social media. Dus ik maakte een Facebook, Instagram en Linkedin pagina voor mezelf en voor Mango. Ondertussen bezocht ik nog andere scholen. Ik zag wat ik wilde en wat ik niet wilde. Ik leerde en leerde. Na een dagje met een kraampje op een markt te hebben gestaan, kwam ik in contact met Manon. Ik heb met haar een jaar lang elke week online afgesproken om de visie van Mango te bespreken. Ze was, naast mijn Mango partner, een vriendin geworden.

Ondertussen waren er al veel mensen betrokken bij Mango en was ik op zoek naar een locatie. In oktober 2023 organiseerden we een Mango-Middag. Het was een succes. Mensen uit mijn netwerk gaven workshops en er kwamen best veel mensen op af.

Het gebouw in Nijmegen-West werd een Mango locatie. Wat er wel kwam was een ontmoeting met een moeder waarmee het klikte. Haar zoontje werd 4 jaar en ze zochten een school.

Soms lijkt een tegenvaller op je pad een kans of opening te creëren voor iets nieuws.

Ik begon 2 april 2024 met de basisschool Mango, thuis. Alhoewel ik altijd zei dat ik geen school in mijn huiskamer wilde, leek het toch goed om dit te doen. Ik schreef mij in als gastouder, waardoor het financieel voor de ouders gunstig was. Ik benaderde een andere moeder waarvan haar dochter van 10 jaar graag naar Mango wilde. Zij had een vriendinnetje en wilde ook beginnen. Dus zo had ik drie kinderen op de basisschool, in huis, bij Mango. De inspectie kwam en we werden goedgekeurd. Mango was een officiële basisschool met een brinnummer.

Het was een heerlijke tijd waarbij de kinderen prachtig samen speelden. Ze hadden nooit onenigheid en genoten van de vrijheid. Mijn proces van ontscholen begon. Moesten ze niet rekenen? Moest ik ze niet iets leren? Ik begon de dag altijd met een kring waarbij ik het initiatief nam en vertelde over een onderwerp. Heerlijk vond ik dat, lekker bekend met zoals ik het altijd deed. Ik zag dat het soms aansloeg en soms niet. In het begin zorgde ik voor fruit en lunch en na het eten gingen we lezen, de meiden lazen Donald Duckjes en ik een boek. Het jongetje van vier speelde met de treinbaan. Tot ik bedacht dat het wel goed was als hij ook zou lezen. Dus ik las hem voor, dat was een fijn momentje. De kinderen knutselden, speelden met de playmobil, sprongen en lagen op de trampoline en plukten frambozen. Er werd veel toneel gespeeld. Eigenlijk waren de dagen een groot toneelstuk, heerlijk die expressie. Dit waren achteraf bekeken, de fijnste maanden voor de kinderen.

Het was gelukt om mensen te vinden die in de Stichting wilden, dus officieel kon Mango groeien. Dat moest ook, want ik had bedacht dat er 150 kinderen van 0 tot 100 jaar op Mango zouden komen en dat paste niet in een huiskamer. Dus op zoek naar een locatie. We hebben een paar locaties bezocht, maar helaas. In de zomervakantie was ik het ook een beetje moe allemaal. Het was zwaar om alles ‘moeten’ los te laten en daarbij hadden de kinderen en ouders van de meisjes van 10 jaar ook hun eigen proces. De ene ouder wilde juist dat er geleerd werd, de andere ouder wilde het loslaten. Na een heerlijke vakantie begon er een nieuw meisje van 5 jaar en startte Manon als begeleider op vrijdag. Dat was fijn, want een school starten kost tijd. Het was ook fijn om te kunnen sparren.

In de nieuwe start na de vakantie kregen mijn oudste dochter en ik een idee om een scooter te kopen. Ik kreeg veel blijdschap. We bespraken: als ik een scooter koop, dan komt er ook een locatie. En ja hoor! Manifestatiekracht, law of attraction, flow ook dat had ik deze twee jaar geleerd. Ik belde de gemeente om over een andere locatie te vragen en ze boden aan dat Mango kon beginnen aan de Nijmeegsebaan. Het was een voormalig schoolgebouw waar mensen antikraak woonden. Wij konden kiezen welke lokalen we wilden en dan mochten we erin. Wat een pret! We zouden twee lokalen huren. Janske is in deze periode ook betrokken geraakt en in overleg met haar kozen we de herfstvakantie als verhuisweek. De verhuisweek was op en top Mango. Ongedwongen en vanuit intrinsieke motivatie kwamen mensen helpen. De tuin/ het bos werd aangepakt en begaanbaar gemaakt, er werd een klimparcours aangelegd, de kleuren van de muren werden zorgvuldig gekozen en geschilderd, de groene bank paste prachtig in het geheel. Ik had van mijn oude school meubels gekregen en in de loop der tijd had ik enorm veel leer- en spelmateriaal verzameld. Die lagen al die tijd in de opslag van het werk van Emile. Ik heb in de verhuisweek vooral schoongemaakt. Achteraf begrijp ik dat dit nodig was om de oude energie eruit te halen en de nieuwe energie erin. In deze week besefte ik: Mango baby wordt groot. Mango is niet meer alleen van mij. We gaan het samen doen.

We zochten nieuwe kinderen, maar waren ook kritisch in het aannemen, omdat we een stabiele en veilige basisgroep wilde. Zowel met nieuwe kinderen als met nieuwe ouders. Bij Mango ga je uit het bekende systeem en zodoende word je gedwongen naar jezelf te kijken.

Er waren veel mensen die van Mango hadden gehoord. Blijkbaar had ik iets goeds gedaan in de PR. Maar er kwamen toch weinig aanmeldingen.  Echt uit het systeem stappen en de onbekende weg inslaan was te spannend of nog te onzeker en de groep was klein, te weinig aansluiting. Dit vonden de huidige ouders ook.

De periode rond de kerstvakantie was voor mij heel heftig. Persoonlijk, en met Mango. De leerlingen gingen naar een andere school. Het was een periode van afscheid, er is veel gevoeld en doorvoeld.

Het loslaten van het onderwijs was voor mij een hele stap.

Het woord ‘onderwijs’ stamt ongeveer uit dezelfde tijd als de telefoon. De telefoon ziet er compleet anders uit en wordt voor totaal andere doeleinden gebruikt. Het onderwijs daarentegen is veel minder met zijn tijd meegegaan. Op het woord ‘onderwijs’ zat voor sommigen een bepaalde lading. Daarom is er een nieuwe naam gekomen. We zijn van Mango-onderwijs naar Mangoflow gegaan. Manon, Janske en ik hebben zorgvuldig de nieuwe website in elkaar gezet. De woorden zijn met ons hart gekozen, Mango: Hart, Flow, Zijn.

We hebben geprobeerd de locatie te behouden met het opzetten van workshops. Er kwam te weinig geld binnen om de huur te betalen.

En nu is het tijd om los te laten.

Als het universum wil dat Mango er mag komen, dan is dit wat het mag worden:

Midden in de natuur staat het mooiste gebouw wat je kunt bedenken, speciaal ontworpen voor Mango. Het leeft, straalt. Mensen komen van ver om Mango te bezoeken, ze drinken een kopje koffie op het terras in het zonnetje en kijken in de verte. Dromen over wat ze zouden willen bereiken, voelen welke liefde er uit hun hart komt en vullen het universum met licht en kracht. Kinderen van de basisschool klimmen in bomen en lezen boekjes in de hangmat. De tieners helpen in de tassenwinkel en hebben verbindende gesprekken met de leraar biologie. Oma Tineke leest een boekje voor aan drie peuters. In de ruimte boven is een workshop gaande waar vier leerlingen van 11, 24, 55 en 67 een website maken. Er wordt gezongen en gedanst door een groepje van tien mensen, zij geven volgende week een optreden.

We zullen zien wat de toekomst brengt.

Het opstarten van een onderneming zoals Mango is het leerzaamste proces uit mijn leven geweest. Mango liep synchroon met mijn leven.

Het was een mooie, zeer leerzame, intensieve periode. Bedankt lieve mensen die meegeholpen hebben, vertrouwen hadden in mij en in Mango. Ik ben oprecht dankbaar voor Manon die mij heeft geleerd te geloven in de kracht van spel, loslaten en mij persoonlijk heeft laten groeien, voor Janske die sinds de nieuwe locatie de stabiele factor was en geloofde in de visie 0 tot 100, voor Dree die mij heeft gecoached en in aanraking heeft gebracht met nieuwe dingen voor mij. Ik ben enorm dankbaar voor de ouders die de moed hebben gehad om in te stappen. Voor de kinderen die zo heerlijk kind zijn. Daar heb ik van genoten!

Voor de mensen die hebben geholpen met de financiën, verhuizing, opstellingen hebben gedaan, gesprekken hebben gevoerd en de mensen die er gewoon waren. Ik heb ervaren hoe moeilijk het is om als oude schooljuf uit het systeem een nieuwe school te leiden. Ik heb ervaren dat loskomen van de systemen waarmee we bekend zijn geen eenvoudige opgave is en dat er veel wederzijds vertrouwen, eerlijkheid en openheid nodig is om een nieuwe plek als Mango te realiseren. Ik worstelde met wanneer ik initiatief mocht nemen, knopen moest doorhakken, kwetsbaar zijn en tegelijk sterk willen zijn.

Dit alles is nodig geweest.

Soms lijkt een tegenvaller op je pad een kans of opening te creëren voor iets nieuws.

Ik ben dankbaar voor het doorvoelen van wat -samen- betekent. Echt samen heb ik nooit geleerd, echt samen is verbinden en vertrouwen. Ik ben dankbaar voor Emile die altijd geloofde in Mango en mij, en nog steeds. Ik ben dankbaar voor onze dochters die het licht van Mango mede lieten schijnen. Ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken.

Nu is het tijd voor een feest. Ik laat toe wat er mag stromen.

Laten we samen proosten, eten en het vuur aansteken.

Go Go Mango

Flow Mango

Let go Mango